De winter kou drijft mensen tot het uiterste. Zonder zonlicht is het moeilijk om je mooie kant van dingen te zien. Mensen proberen zich aan elk greintje hoop vast te houden maar het is moeilijk. Want de kou drijft ons ton het uiterste. Op koude nachten voelen we ons snel eenzaam. En wensen velen van iemand om s’nachts vast te kunnen houden. De straat lantarens schijnen vel. Deze koude nachten. De lucht is koud en ontnuchterend. De straten zijn uitgestorven. De kou is genadeloos.
Ik kijk om me heen en zie meer gebroken mensen en dromen dan ik ooit heb gezien. Zonder de zon lijkt het leven bijna onbelangrijk. Ik zou niet weten wat ik moet doen. Maar ik zal doorgaan tot ik niet meer kan staan. Ik zal doorgaan tot mijn hart niet meer klopt. Ik zal doorgaan tot er niemand meer is. En ik zal doorgaan tot ik mijn laatste adem uitblaas. Ik weet niet waarom ik het doe of waarvoor. En het kan me niet schelen hoe moeilijk dingen zijn. Want ik zal doorgaan tot ik niet meer kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten