Numb (Ik Haat December)

Ik zit in de bus en staar recht vooruit. Het meisje naast me weet dat ze maar beter niks kan zeggen. Ze weet dit want de situatie is vaak genoeg andersom geweest. Ik weet niet wat er met me is. Maar ik voel me gebroken. Wat ben ik ook zielig, een watje kun je beter zeggen. Ik had een kans misschien de beste ooit. Maar ik sloeg dicht. Ik ben verliefd maar waarom voel ik me dan zo, waarom voelt het alsof ik elk moment in het ijskoude water kan vallen. Één jaar verder en ik heb niks geleerd, nog steeds dezelfde sukkel in dezelfde situatie. Ik ben over de heuvel geklommen mumford & sons en weet je wat ik zie?! Meer van hetzelfde.

Is het de zon die weg is, of angst ik weet het niet. Ben ik gek? Want in een perfecte situatie laat ik liefde me door de vingers glippen. Ik vraag me af of het mij gegund is, of ik het waard ben. het voelt alsof Thom Yorke achter me zit terwijl ik het stuur vast hou en niet weet wat ik echt doe. De karma politie zit me op de hielen. Ik accepteer de realiteit maar, ik heb geen kans en heb er ook nooit één gehad.

Ik herinner me een vraag die ik laatst in het open gooide: Naar wie moet iemand luisterren? Zijn Vrienden? Zijn hart? Of zijn gezond verstand? Vrienden kennen je niet echt. Het hart is een dwaas. En gezond verstand bestaat niet. Het klinkt hard maar het lijkt steeds meer op waarheid. Een waarheid die niks geeft dan een hol gevoel. De bus rijd over een brug, en in de verte kan ik nog net de achmea toren zien. De ironie ontgaat me niet.

De bus stopt bij de uitstap halte van het meisje naast me ze zegt doei en loopt weg. Ik wil nog doei terug zeggen, maar ik kan geen geluid opbrengen. Een halte verder stap ik uit. Tijdens het naar huis lopen denk ik: Je hebt het recht niet om je kut te voelen. En ik onderdruk alles wat ik voel om die ene emotie kwijt te raken, die emotie die tegelijk mijn levensbloed is als mijn vergif. Liefde. Ik voel niks meer, ik ben Comfortably Numb. De enige pijn die ik voel is mijn been, maar dat doet me niks. Ik voel een kalmte die ik alleen maar ken van een nadroomse ervaring. Ik loop naar huis ga naar mijn kamer en doe de radio aan, en wil beginnen met schoolwerk. Wanneer Bittersweet Symphony begint te spelen, en alle gevoelens komen terug. Het voelt alsof een kogel me in het hoofd raakt. De radio uit en Itunes aan, green eyes begint te spelen. Ik heb het idee gek te worden. alles uit geen impulsen! Stilte! Ik stort in. Déja Vu.

Nu heb ik dit geschreven en begint christmas lights in mijn Itunes te draaien. Ik kijk nu naar buiten en zie de sneeuw op mijn raam vallen. Ohh Christmas Lights keep shining on. Ik zou huilen als ik het kon, maar dat kan ik niet. Al heel lang niet meer.